Przyroda lubi żarty – Przyroda się nie myli, ale lubi żarty

O PROJEKCIE

Człowiek – odbiorca projektu, w kontakcie z poezją i twórczością plastyczną Wisławy Szymborskiej będzie mógł na swój sposób interpretować jej dzieła. To „żywy” kontakt ze słowem i ekologicznym kontekstem ma mieć największą moc w tym przedsięwzięciu. Zdaje się, że Szymborska byłaby z tego powodu zadowolona. Nie chciała mieć pomnika, zimnego portretu- ona takich form nie lubiła. Ogromnie cieszymy się, że mamy przywilej i zaszczyt realizować w Gminie Przemęt tak społeczny i innowacyjny projekt.

Zaczęło się w 2023r. od woli trzech osób: Piotra Kamińskiego, Justyny Soleckiej-Głodek, Dagmary Angier-Sroki, chcących razem trwale upamiętnić twórczość Wisławy Szymborskiej w Olejnicy. Niestety ówczesny rok nie pozwolił, by rozwinęła się ta myśl, brakowało czasu, znacznego zaangażowania i funduszy. Nie zawsze udaje się zmaterializować chęć, ale nie ma niczego złego, co by na dobre nie wyszło… Dalej będziemy działać razem.

Pod koniec 2023r. idea ta została w całości poddana analizie, zbadana, obrócona i znacznie poszerzona za sprawą artystki Dagmary Angier-Sroki bazując na wieloletnim doświadczeniu w działaniach społecznych. Idea przerodziła się w znacznie szersze i bardziej dostępne mieszkańcom Gminy Przemęt przedsięwzięcie, które ogromny nacisk kładzie na połączenie literatury i ekologii. Obie mogą iść w parze- udowodniła to właśnie Wiesława Szymborska. Charakteryzowała ją ciekawość poznawcza, analiza i odniesienia często także abstrakcyjne, pobudzające wyobraźnię. Używała metafor. Opisywała świat od niewidzialnych gołym okiem biologicznych istot, poprzez najmniejsze ziarnka piasku, liście, cebule (jej warstwy), kamienie, chrząszcze, po chmury i wszechświat. To zauważenie i wyniesienie ich na piedestał stał się inspiracją, by powstawały prace twórcze inspirowane tymi wierszami. Czy to podczas warsztatów twórczych, czy jako prace artystów na trwale osadzone w lesie. Dagmara przeprowadziła analizę potrzeb, skonstruowała koncepcję, a Fundacja Sztuka dla Ludzi otrzymała dofinansowanie. Projekt wsparł Narodowy Instytut Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego w ramach Funduszy NOWE FIO na lata 2021-2030 (Fundusz Inicjatyw Obywatelskich).

Tytuł projektu PRZYRODA SIĘ NIE MYLI, ALE LUBI ŻARTY został zaczerpnięty z wiersza Wisławy Szymborskiej „Szkielet jaszczura”. To kwintesencja twórczości Wisławy Szymborskiej- przenikliwość, spojrzenie na przyrodę, człowieka, Wszechświat w połączeniu z poczuciem humoru.

Bawmy się jej twórczością (intelektualnie, plastycznie, teatralnie), szukajmy wewnątrz siebie interpretacji metafor jakich używała Wisława. Jak zinterpretować np. wiersz „Rozmowa z kamieniem”? Każdy może mieć inne spojrzenie, inne doświadczenia, być na różnych poziomach wrażliwości. Kamień to człowiek bądź kula ziemska- niepojęty świat. A może robak, ptak? Każda interpretacja jest cenna, otwiera nasze wnętrze na świat nas otaczający. Dostrzeżemy niejedno piękno w drobiazgu i nasze spojrzenie na życie może przewartościować się zupełnie. To wrażliwość, bystre oko, poczucie humoru, żart, ironia, która nie obraża ludzi, a pokazuje sytuacje, by zastanowić się nad ich skutkami.

DLACZEGO SZYMBORSKA ?

Ponieważ w latach 80 XX w. kilkukrotnie przyjeżdżała z Kornelem Filipowiczem do Gminy Przemęt, prywatnie do leśniczówek. Najpierw Starej Papierni w Zaborówcu, później Perkowa i na końcu do Olejnicy. Wybierali tereny „grzybne”, „rybne”, obfitujące w jagody. Tu bywała, odpoczywała, zbierała grzyby, była „podbierakiem” (jak mawiali jej przyjaciele) podczas wypraw wędkarskich z Kornelem, inspirowała się przyrodą, ludźmi, wszechświatem.

Z tego co zbadaliśmy i odkryliśmy, to o naszej gminie powstały dwa wyjątkowe dzieła. I właśnie także to było powodem, by udostępnić je społeczności lokalnej, oraz przybliżyć.

Pierwszy to żartobliwy rysunek mapy Gminy Przemęt (nie powstała druga taka mapa), druga znacznie trudniejsza, bo powstała po śmierci Kornela – wiersz „Pożegnanie widoku”. Mimo pożegnania z bliską osobą po jej śmierci, wspomnieniami z nią, Szymborska daje nam jednak nadzieję, że tym pięknem widoku i jego dobrostanem może cieszyć się inny człowiek- my. Życie jest kruche, a natura dalej trwa. Cieszmy się nią!

„Urodziłam się na Ziemi Wielkopolskiej. I tutaj, na tej ziemi, odnajduję za każdym razem swoje pierwsze ujrzane w życiu krajobrazy. Tutaj było – i jeszcze jest, choć mniejsze – moje pierwsze jezioro, pierwszy las, pierwsza łąka i chmury. A to zalega w pamięci najgłębiej i chronione jest w niej jak wielka, uszczęśliwiająca tajemnica”– powiedziała Wisława Szymborska, gdy otrzymała honorowy doktorat Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza.

Cytat dotyczył pierwszych 3 lat jej życia w Bninie, obecnie miasto Kórnik. W trakcie swoich podróży po Wielkopolsce Szymborska i Filipowicz wybierali leśniczówki, miejsca atrakcyjne „rybnie”, miejsca grzybne i jagodowe pola. Były to między innymi okolice Wolsztyna, Leszna- czyli Olejnica,Zaborówiec, Perkowo.

Wisława Szymborska, mimo że głównie kojarzona z Krakowem, posiadała silne więzi z regionem, w którym się urodziła. Jej częste powroty oraz ciepłe wspomnienia związane z Wielkopolską można zauważyć również w poezji. Tu warto samemu pochylić się nad naszą małą ojczyzną. W latach 1980-1987 upodobali sobie malutką wioskę -Olejnicę. Po nagłej śmierci Kornela w 1989, nie była w stanie tu przyjeżdżać. Powstał wiersz odnoszący się do naszej małej ojczyzny „Pożegnanie widoku”.

To twórczość Wisławy Szymborskiej i chęć przybliżenia jej dzieł mieszkańcom były inspiracją do zadziałania Rok 2023 był Ogólnopolskim Rokiem Wisławy Szymborskiej, jej 100 urodzinami. Wagę jej talentu podnosi fakt, że została wyróżniona najwyższą międzynarodową nagrodą w dziedzinie literatury jak Nagrodą Nobla. Otrzymała ją w 1996r., pozostając dalej sobą. Skromną poetką, pełną uważności i nieskrępowanego poczucia humoru. Z kolei Pan Michał Rusinek (obecny Prezes Fundacji Wisławy Szymborskiej) ówcześnie stał się jej sekretarzem i dbał o ochronę jej prywatnego życia, jej własnego świata. Do końca życia poczucie humoru i ironia nie opuszczały Wisławy, co świadczyć może także tytuł ostatniego niedokończonego tomu wierszy „Wystarczy”. A w nim fragment:

„ale cóż muszę wracać

moja poezja karmi się tęsknotą,

a żeby tęsknić,

trzeba być daleko”.

DZIAŁANIA

Ekologia to także świadome korzystanie z materiałów podczas warsztatów twórczych np. coś do odzysku i ozdobienia jak odzież już „niepotrzebna”, stare meble (recyking), czy przerobienie na coś innego jak papier mache- obiekty przestrzenne w wytłoczek po jajkach (upcycling), zamiana plastiku na drewno w formie malowania na drewnianych kufrach- pojemnikach, mogących służyć nam przez wiele lat. Świadomie oszczędzamy zasoby naturalne, mniej zaśmiecamy świat. Sztuka, literatura, twórcza zabawa, poszukiwania, przyroda i żart będą się przenikać.

Zależy nam, by podczas warsztatów powstawały prace mające głównie funkcje użytkowe. To właśnie sprawia, że świat w mikro skali, ma stać się inny, zmieniony, a nasza świadomość dbania o zasoby naturalne ma wzrastać. To podróż przez: zauważenie, postanowienie i zmianę nawyków. To proces zmian i warto go w każdej chwili uruchomić. A nawet gdy już te procesy zaszły, to poszerzać ich zakres i działanie.

Projekt obejmuje działania jak:

– cykliczne warsztaty twórcze

– akcję społeczną w postaci postawienia szafy bookcrossingowej w Osłoninie

– piknik kulturalno-artystyczny w formie symbolicznych urodzin Wisławy Szymborskiej w Olejnicy, a w nim:

oficjalne udostępnienie prac twórczych i wierszy W. Szymborskiej (jej autorstwa oraz prac plastycznych inspirowanych wierszami autorstwa grupy inicjatywnej i zaproszonych artystów w nieoczywistych miejscach- lesie, przy jeziorze; aktorskie inscenizacje performatywne w nieoczywistych miejscach, spotkanie autorskie ze specjalistami wokół życia i twórczości W. Szymborskiej; muzyka)

– oprowadzania grupowe po „kulturalnym lesie”- rowerówki, spacery

W ramach projektu powstała strona internetowa- na której obecnie jesteś. Taki szkielet działań będzie powtarzał się rokrocznie przez trzy lata, dzięki dofinansowaniu.

Zakres rodzajów warsztatów i działań twórczych będzie różnorodny, zmienny.

WARSZTATY 2024

Czy poezję można zobrazować w nieszablonowy sposób, zinterpretować pędzlem, dłutkiem, głosem? Oczywiście, że tak. Jako fundacja, zaangażowani artyści i animatorzy mamy w tym wieloletnie doświadczenie. Do współpracy zaprosiliśmy ciekawe osoby, artystów wizualnych i aktorów ze: Szczecina, Zielonej Góry, Wrocławia.

Uczestnicy warsztatów twórczych w wieku od 11-stu po niespełna 80-letnich osób z Gminy Przemęt zajmowali się interpretacją wierszy Wisławy Szymborskiej nacechowanymi uważnością na świat przyrody, Wszechświata. Trzydzieści trzy osoby były objęte programem cyklicznych warsztatów.

W 2024 roku inspirowały wiersze chociażby: „Chmura”, „Milczenie roślin”, „Woda”, „Jarmark cudów”. Poruszaliśmy zagadnienia związane z świadomością i wiedzą na temat odpowiedzialnego życia (symbiozy z naturą), dbania o wspólną przestrzeń, środowisko, recykling, a także świadomego wykorzystania rzeczy już niepotrzebnych w formie upcyklingu (strefa psychiki i wartości).

Była to także nauka podstaw plastycznych, czy technik i technologii poszczególnych dyscyplin jak chociażby: renowacja mebli, nadruk na ubraniach, szablon, ceramika.

W zabytkowych wnętrzach kościoła poewangelickiego w Kaszczorze latem odbywały się warsztaty, których było 12 na grupę oraz jeden dłuższy warsztat jako przygotowanie szafy bookcrossingowej do akcji społecznej.

Dyscyplin-rodzajów warsztatów było aż 9.

Specjaliści prowadzący warsztaty:

Wojciech Kołacz OTECKI– malarstwo i szkicowanie

Paweł Machomet (Rzuć Pan Okiem)– renowacja mebli

Dagmara Angier-Sroka (Dokładnie tak) – collage- wyklejanki, Blockprint/stemplowanie, malarstwo- szafa bookcrossingowa;

Bartłomiej Sroka (Sroki w Lesie)– ceramika, szablon;

Justyna Solecka-Głodek – głos i ciało (jako głos i artykulacja- specjalista logopedii)

Marta Frąckowiak, Piotr Lizak – ciało i głos (aktorskie interpretacje).

Efektów pracy było wiele od kolażu wykonanego ze starych gazet, map itp. na wzór twórczości plastycznej i poszukiwania poczucia humoru jak u Wisławy Szymborskiej poprzez odnowione drewniane domowe meble (krzesła, szafki, półki, deskorolki, lustra), nadruki na torbach bawełnianych i używanej odzieży, malowanie i kolaż na drewnianych kufrach, po ceramiczne naczynia i formy nieużytkowe. Hasła pojawiające się na pracach plastycznych często odnosiły się do uważności jak chociażby: „Nie ufaj”, „Nic 2 razy”, „Różnice mają ciekawy smak”, „Połącz przyrodę w modę”, „Dzika bańka do… morza”, „Żarty świata”, „Wypuść mnie”. Motywy głównie zwierzęce i roślinne wynikające z interpretacji wierszy. Z kolei wartością niematerialną było poznanie i doświadczenie pod okiem specjalistów mocy swojego głosu i ciała.

Uczestnicy wykonali część scenografii na piknik w formie malowanych grzybów. Powstały także ręczne nadruki na poduszkach- tytuły tomików, wierszy czy spisu rzeczy z publikacji „Rymowanki dla dużych dzieci”. Służyły one przybyłym gościom za „siedzisko” na dzikiej plaży.

Warsztaty zmierzające do zwiększenia zaangażowania społecznego uczestników- oto SZAFY BOOKCROSSINGOWE.

Dzięki jednemu pięciogodzinnemu warsztatowi na grupę (a było ich trzy) powstały malarskie opowieści związane z naszym rejonem. Przygotowane szafki bookcrossingowe z niepotrzebnych już drewnianych domowych mebli zostały dostosowane przez lokalnego stolarza Adriana Skorupińskiego (jednocześnie uczestnika warsztatów) i przeznaczone do zamontowania w przestrzeni otwartej. Z kolei uczestnicy w twórczy i malarski sposób ozdobili szafki w motywy ryb słodkowodnych, grzybów i roślin, które na tym terenie występują m.in..: sum, borowiki, kurki czy paprocie.

Zamontowaliśmy i oddaliśmy je do użytku mieszkańcom i turystom, przejezdnym.

Znaleźć je można na:

– parkingu leśnym w Olejnicy,

– przystanku autobusowym w Osłoninie,

– przy przystanku autobusowym w Kaszczorze.

Fundacja Wisławy Szymborskiej przekazała nieodpłatnie dla uczestników publikacje o Wisławie Szymborskiej, tomiki jej wierszy oraz okolicznościowe plakaty, notesy, worko-plecaki, kubki i ołówki wydane w 2023 roku gdy przypadała 100.rocznica urodzin.

Przed nami kolejne dwa lata z różnymi warsztatami twórczymi, także z nowymi dyscyplinami sztuki dotąd nie realizowanymi w Kaszczorze.

ROWERÓWKI 2024

LUDZIE

DAGMARA ANGIER-SROKA członkini grupy inicjatywnej, chcącej upamiętnić Wisławę Szymborską w Olejnicy, pomysłodawczyni projektu „Przyroda się nie myli, ale lubi żarty”.

Jest malarką z zamiłowania i zawodu. Absolwentką Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu w 2003r., aktywną artystka na polu sztuki. Otrzymała kilka nagród i wyróżnień w konkursach ogólnopolskich i lokalnych (Leszno, Ostrów Wlkp., Wrocław, Legnica, Warszawa). Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w 2007r. – stypendium twórcze (cykl wielkoformatowych instalacji przestrzennych „Polaków portret własny” i obiekt „Listy do”).

Praca, to jej pasja. W swoim dorobku ma wiele wystaw indywidualnych i zbiorowych w Polsce i za granicą (Holandia, Niemcy, Włochy). Tworzy obrazy, murale, grafiki, obiekty przestrzenne – instalacje. Prace malarskie to głównie upcykling wykorzystujący materiały tekstylne, w tym worki jutowe, tkaniny. Powstają głównie „portrety” z przymrużeniem oka. Twórczość malarska opiera się na opowieści o człowieku, o jego zmaganiach dnia codziennego, odczuciach (pozytywnych i negatywnych) jak np.: „nie-moc” (o emocjach), „zaraz wracam”, „od jutra”, „głupie gadanie”, czy „nastaw budzik”. Artystka bawi się słowem, jego wieloznacznością, wielkością czcionek, kolorem, strukturą i fakturą surowców naturalnych. Jest przemytniczką siebie w obrazach.

Murale z kolei odnoszą się do ważnych kwestii – społecznych, historycznych, literackich. Prace na wysokościach to m.in. murale: „Ptasie radio”- wiersz Juliana Tuwima- Miejskie Przedszkole w Legnicy 2014r., „Przyjaźń” Leszno 2012r. (II miejsce w konkursie), „Wspólnota” Zdar nad Sazavou/Czechy/2023r.

Od przeszło 20 lat zajmuje się edukacją kulturalną w obszarach szeroko pojętej sztuki wizualnej jak: malarstwo, murale, grafika warsztatowa, rękodzieło.

Od 2010 r. współtworzy Fundację Sztuka dla Ludzi, będąc niejednokrotnie w roli: kreatora projektów kulturalno-społecznych, edukatora, koordynatora.

W ramach projektu „Przyroda się nie myli, ale lubi żarty” przeprowadzi warsztaty z : Kolażu- tzw. wyklejanek, Blockprintu na odzieży, akcję szafy bookcrossingowej (warsztaty z odnowienia mebla na cele społeczne). Autorka prac przestrzennych do wiersza Wisławy Szymborskiej „Jarmark cudów”. Koordynatorka „całego zamieszania”.

JUSTYNA SOLECKA-GŁODEK– członkini grupy inicjatywnej.

Z wykształcenia jest pedagogiem i logopedą. Ukończyła pedagogikę specjalną na Uniwersytecie Wrocławskim. Swoją drogę zawodową zaczęła jako psychoterapeutka. Prowadziła przez 9 lat grupy wsparcia dla młodzieży w kryzysie dojrzewania, a potem przez 2 lata grupy dla rodziców. Posiada licencję Trenera Polskiego Towarzystwa Psychologicznego I i II stopnia. Potem zainteresowała się problemami w komunikacji, postrzegając je jako kluczowy problem w powstawaniu konfliktów. To spowodowało, że ukończyła studia logopedyczne i studium balbutologii. Została balbutologiem czyli terapeutą specjalizującym się w terapii jąkania. Zaczęła łączyć wszystkie elementy: ciało, psychikę, emocje i funkcjonowanie społeczne. Dodatkowo została terapeutą integracji sensorycznej, to pozwoliło jej zrozumieć, że u podstaw każdego rozwoju jest poznawanie świata poprzez zmysły i integrowanie doświadczeń z nich płynących . W roku 2017 została stypendystką The Stuttering Foudation. Doświadczenie zawodowe jako terapeuty jąkania ( 20 lat praktyki) rozwija podczas turnusów terapeutycznych, w których bierze udział prowadząc terapię grupową. Uczestnicy pracują nad dykcją, uczą się jak występować publicznie, aby mówić ciekawie i zrozumiale, jak używać gestów, tonu głosu, pauz. Uczą się jak mówić, by powiedzieć to, co chcą przekazać światu. Prowadzi szkolenia i zajęcia dla studentów oraz publikuje artykuły dotyczące jąkania w czasopismach naukowych i popularnonaukowych. Element kreacji w jej pracy jest cały czas obecny, ale swoje szczególne miejsce znalazł kiedy przeprowadziła się z Wrocławia do Osłonina. Pasją stało się robienie mozaiki. Początkowo zrobiła serię obrazów w wąwozie ogrodu, na betonowym murze podpierającym osypujący się piasek. Betonowy pas ma rozmiar 80×690 cm. To była „ogrodowa szkoła mozaiki”, w której eksperymentowała z tworzywem ucząc się metodą prób i błędów jaki materiał może przetrwać zimę i mróz, jaki zupełnie się nie nadaje i szkliwo się kruszy, uczyła się doboru odpowiedniej fugi , uczyła się jak sposób układania kafli wpływa na to, co chce wyrazić. Po jakimś czasie pojawił się pomysł zbudowania ławki z kafli przy domu. Jej mąż zrobił zbrojenie i betonową konstrukcję ławki wykorzystując używane materiały: metalowe pręty, cegły i suporeks, a ona wykonała mozaikę na całej ławce. Gromadziła ceramikę, zbierała od znajomych i rodziny potłuczone kubki, talerzyki i inne naczynia, które miały być wykorzystane do zrobienia ławki. Ludzie oddawali jej przepiękne potłuczone ukochane filiżanki, kubeczki i talerzyki, które były prezentami od bliskich osób lub świadkami pięknych chwil w ich życiu. Oddawali z radością, bo sami nie mogli już z potłuczonych naczyń skorzystać, a umieszczenie ich na ławce ułatwiało im rozstanie z ulubionymi przedmiotami – niemymi towarzyszami ich życia. I tak powstała ławka- kanapa z siedziskami z dwóch stron- od strony drogi i od strony naszego ogrodu”. Była podróż do Barcelony , do Parku Gaudiego, by analizować prace mistrza. Wybrała się także na warsztat mozaiki pt.: Białe na białym do Justyny Budzyn, której prace podziwia. Ławka została zgłoszona do konkursu: „Działania proekologiczne i prokulturowe w ramach strategii rozwoju województwa wielkopolskiego” – XXIV edycja jako projekt: Coś z niczego- czyli historia pewnej ławeczki. Projekt ten otrzymał nagrodę i zdobył II miejsce.

Jest w drodze, jeszcze wiele do odkrycia….

W ramach projektu „Przyroda się nie myli, ale lubi żarty” przeprowadzi warsztaty z „Głosu i ciała”, czyli o świadomym używaniu aparatu mowy- języka i… wydobywanego głosu. Autorka mozaiki do wiersza W. Szymborskiej „Upamiętnienie”. Działa i wspiera w organizacji przedsięwzięcia.

PIOTR KAMIŃSKI– członek grupy inicjatywnej.

Urodzony 12 października 1978 roku, absolwent Wydziału Teologicznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz studiów podyplomowych dla nauczycieli z zakresu nauczania przyrody (2010r.), doradztwa zawodowego (2010r.), plastyki, wiedzy o kulturze (2014r.), biologii (2019r.), zarządzania w oświacie (2021r.), geografii (2022r.).

Od 2006 roku realizuje się, jako nauczyciel w szkole podstawowej. Jest spełnioną zawodowo osobą, ponieważ pracę łączy ze swoimi zainteresowaniami.

Jedną z jego pasji jest Teatr. Interesuje się nim nie tylko, jako widz. We Wieleniu (Gmina Przemęt) organizował spektakle słowno-muzyczne z udziałem aktorów Teatru Nowego w Poznaniu, Krystyną Feldman(2002r.) oraz Aleksandrem Machalicą (2003 i 2005r.). Również sam występował w przedstawieniach wcielając się w rolę pawia, rabina, siostry Kopciuszka oraz Pana Kleksa.

Nie wyobraża sobie życia bez łączności z przyrodą. Lubi spędzać czas na łonie natury, wędrując i wsłuchując się w odgłosy lasu. Kontakt z żywą przyrodą jest dla niego najlepszą formą odpoczynku oraz źródłem inspiracji. W codziennej pracy stara się zaszczepiać w młodych ludziach szacunek do natury i troskę o nią. W 2016 roku ramach działań edukacyjnych zrealizował z grupą uczennic projekt „Ekomoda – czyli recykling w garderobie”. Powstały stroje ze zużytych opakowań, papieru, plastikowych butelek. Kreacje zostały zaprezentowane na czerwonym dywanie rozwiniętym na składowisku odpadów. Zdjęcia z tego pokazu zostały opublikowane na Ekoblogu wraz tekstami edukacyjnymi zachęcającymi do rozsądnego gospodarowania odpadami. Projekt zdobył uznanie w ogólnopolskim konkursie „Projekt z klasą” otrzymując miano laureata. Został też doceniony i nagrodzony przez lokalne przedsiębiorstwo zajmujące się utylizacją odpadów.

W jego życiu nie brakuje miejsca na szeroko rozumianą sztukę, choć wciąż czuje jej głód. Lubi odwiedzać muzea, galerie sztuki, zwłaszcza malarstwa.

Lubi tańczyć. Temu też zamierza poświęcić więcej czasu. Uważa, że taniec nie tylko relaksuje, odpręża ale może być doskonałą formą wyrażania siebie oraz może być uzdrawiający.

Jest lokalnym patriotą. Sprawy związane z miejscem, w którym żyje są dla niego ważne. Odkrywa skarby lokalnego dziedzictwa i chce nimi dzielić się z innymi.

Marzy o podróżach po Polsce, o tym, żeby poznawać, doświadczać małych cudów, które są na wyciągnięciu ręki.

W ramach projektu „Przyroda się nie myli, ale lubi żarty” jest pomysłodawcą realizacji pracy plastycznej do wiersza W. Szymborskiej „Pożegnanie widoku”, działa i wspiera w organizacji przedsięwzięcia.

BARTŁOMIEJ SROKA

Urodzony w Wałbrzychu, ukończył Akademię Sztuk Pięknych we Wrocławiu w 2000r, zajmuje się projektowaniem form ceramicznych, projektowaniem graficznym, fotografia, muralami. Animator życia kulturalnego.

W Legnicy (2004-2015r.), od 2016r. animator życia kulturalnego w Gm. Przemęt oraz działań kulturalno-edukacyjne w pow. Wolsztyńskim. Prowadzi warsztaty dla wszystkich grup wiekowych. W latach 06.2019- 04.2022r. prowadził cykliczne warsztaty z malarstwa, grafiki i fotografii dla seniorów z Klubu Seniora w Gm. Przemęt. Prezes Zarządu i współzałożyciel Fundacji Sztuka dla Ludzi.

W ramach projektu „Przyroda się nie myli, ale lubi żarty” przeprowadzi warsztaty z ceramiki i szablonu na torbach, oraz realizuje wszelkie działania oprawy wizualnej od plakatu po stronę internetową przedsięwzięcia. Działa i wspiera w organizacji przedsięwzięcia.

MICHAŁ RUSINEK

Urodził się w 1972 roku w Krakowie i nadal tam mieszka. Był sekretarzem Wisławy Szymborskiej, teraz prowadzi jej Fundację. Pracuje w Katedrze Teorii Komunikacji na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie prowadzi zajęcia z retoryki, teorii literatury, teorii przekładu i creative writing. Pisuje felietony o języku („Gazeta Wyborcza”, Radio Nowy Świat) oraz podróżach („Twój Styl”), pisywał felietony o książkach (Xięgarnia, TVN24). Jest tłumaczem, głównie z języka angielskiego (przetłumaczył ponad 100 książek i dwa musicale). Pisuje książki dla dzieci (ponad 30) i dorosłych (ponad 20). Jest autorem kilku musicali, scenariuszy popularnonaukowych programów telewizyjnych i kilkudziesięciu tekstów piosenek. Cztery jego książki zostały przetłumaczone na języki obce (angielski, serbski, francuski, niemiecki, hiszpański, włoski, portugalski, rosyjski, szwedzki, chiński, japoński, estoński, chorwacki, litewski, niderlandzki i hindi).

WOJCIECH KOŁACZ (OTECKI) – autor muralu do wiersza W. Szymborskiej. Prowadzenie autorskich warsztatów z malarstwa (na drewnianych kufrach i szkicownika).

Ur. 1984, jest grafikiem i ilustratorem, muralistą. Ukończył Akademię Sztuk Pięknych we Wrocławiu- projektowanie. Od 2012 pracuje jako asystent w pracowni Digital i eksperymentalna Grafika na macierzystej uczelni. Od 2014r. artysta współpracuje z Fundacją Sztuka dla Ludzi w różnych projektach społecznych (murale, warsztaty).

Wybrane wystawy, projekty i publikacje: 2013 Biennale Internationale d’Art, Plakat, Lille, Francja; 2013 Astral Blackout, Ryga, Łotwa; 2013 zaangażowani politycznie i społecznie Plakaty, plakat Box Gallery, Wrocław; 2013 Miejskie Kaplice, Onamato Gallery, Kraków; 2013 Teraz Polska 2013, Knoxville Tennesee; 2013 Cutting Edge grafiki, Centrum Sztuki, Centrum Innowacji Gallery, Wrocław; 2012 Wrocławska Szkoła Grafiki w National Dong Hwa University na Tajwanie; 2010 StreetSketchbook,

PicturesOnWalls, Londyn; 2012 Miasto Bilder, Drezno Niemcy- mural. Liczne murale we Wrocławiu, Bielsku-Białej, Legnicy, na obszarach wiejskich. W 2021r. we Wrocławiu powstał mural „Mamy zielone pojęcie” obok Centrum Dydaktyczno-Naukowego, z okazji 70-lecia Uniwersytetu Przyrodniczego. Na muralu zawisło 20 domków dla pszczół murarek. W 2024r. w Łodzi zrealizował wraz z kolegami -artystami ,wielkoformatową mozaikę ceramiczną na budynku, wg swojego projektu.

Paweł Machomet, autor bloga „Rzuć Pan Okiem!” – z zamiłowania renowator mebli, z wykształcenia ich projektant i architekt wnętrz. Absolwent Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu i Akademii Sztuki w Szczecinie, z którą w latach 2015-2022 związany był jako pracownik naukowo dydaktyczny. Laureat nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za wybitne osiągnięcia artystyczne w roku 2014.
„Blog «Rzuć Pan Okiem» tworzę od 2012 roku, publikując na nim zapis swoich doświadczeń gromadzonych podczas pracy z meblami. Teksty ilustruję zdjęciami własnego autorstwa z myślą o tym, by połączenie słowa i obrazu pozwoliło miłośnikom samodzielnych renowacji na wydobycie z niego wskazówek i rad przydatnych w czasie prowadzenia własnych prac.
Blog to także budowanie mebli od nowa i niekiedy ich stylizacja. Część wpisów poświęciłem ogrodowi, pokazując swoje pomysły na formy mogące znaleźć zastosowanie wśród roślin na zewnątrz. Staram się, by treści zamieszczane na Rzuć Pan Okiem nie ulegały zmieniającym się modom i były wartościowe mimo upływającego czasu”.

Więcej o mnie na: www.rzucpanokiem.pl/o-mnie/

Piotr Burger

Urodził się w Krośnie w 1959 roku. Absolwent PLSP im. Stanisława Wyspiańskiego w Jarosławiu. Jest członkiem ZPAP.Kraków .Pracuje w Muzeum Rzemiosła w Krośnie. Zajmuje się rzeźbą , fotografią, konserwacją starych mebli i przedmiotów. Pisze teksty poetyckie. Zorganizował 10 wystaw indywidualnych m.in. w Krośnie, Dukli, Iwonicz Zdrój, Jarosławiu, Warszawie, Zalaegerszeg (Węgry), Jarosławiu. Brał udział w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych, regionalnych, ogólnopolskich i międzynarodowych. W 2008 r zdobył III nagrodę na X Biennale Plastyki Krośnieńskiej BWA Krosno) oraz w 2012 r. na 6 Międzynarodowym Biennale Artystycznej Tkaniny Lnianej „Z Krosna do Krosna” Nagrodę Fundacji Akapi.W roku 2008 wydał autorską książkę p.t. „Twarze”, gdzie zaprezentował własną twórczość poetycką i plastyczną. W 2023r. zdobył III nagrodę w XII Biennale Sztuki Krośnieńskiej, BWA Krosno. Prowadzi edukacyjne wykłady o swojej sztuce, wykonując happeningi, w trakcie których z różnych elementów składa autorskie prace. Jego rzeźby i assemblage znajdują się u kolekcjonerów w kraju oraz za granicą: Niemczech, Austrii, Słowacji, Wielkiej Brytanii, Stanach zjednoczonych, Węgrzech, Holandii, Ukrainie, Litwie. Mieszka i tworzy w Krośnie.

MARTA FRĄCKOWIAK – performatywne działania aktorskie w nieoczywistych miejscach podczas pikniku – tzw. urodzin W. Szymborskiej w Olejnicy; prowadzenie autorskich warsztatów z „Ciało i głos”- o wyrażaniu się gestem-ciałem i słowem. Realizacja nagrań audio wierszy W.Szymborskiej.

Absolwentka Wydziału Lalkarskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej we Wrocławiu.
Z Lubuskim Teatrem w Zielonej Górze związana jest od 2005 roku. Lubuskiej publiczności znana z ról w takich spektaklach, jak np.: Harpagon, Hedda Gabler, Księga dżungli, Anna Karenina, Sen nocy letniej, Zielony Gil, Ożenek, Stworzenia sceniczne.

Nagrody:

Nagroda Dyrektora Artystycznego Lubuskiego Teatru w Zielonej Górze za udany debiut na deskach LT (2006), a szczególnie za rolę Heddy w spektaklu Henrika Ibsena Hedda Gabler w reżyserii Eweliny Pietrowiak
Nagroda Dyrektora Lubuskiego Teatru w sezonie 2009/2010
LEON 2018 – nagroda publiczności dla najpopularniejszej aktorki

W 2016r. zaproszona przez Fundację Sztuka dla Ludzi do projektu „3.Kolej Na Książkę” w Gminie Przemęt do performatywnych działań aktorskich promujących czytelnictwo na obszarach wiejskich.

PIOTR LIZAK – performatywne działania aktorskie w nieoczywistych miejscach podczas pikniku – tzw. urodzin W. Szymborskiej w Olejnicy; prowadzenie autorskich warsztatów z „Ciało i głos”- o wyrażaniu się gestem-ciałem i słowem. Realizacja nagrań audio wierszy W.Szymborskiej.

Dyplomowany aktor, animator i menedżer kultury. W latach 2008-2015 związany z Teatrem Lubuskim (role w spektaklach: Makbet, Franz K., Woyzeck), później teatrem w Olsztynie, Uniwersytetem Zielonogórskim oraz Lubuską Akademią Aktorską. W 2012r. otrzymał nagrodę kierownika literackiego za rolę Aleksego w spektaklu „Gracz”. Współpracuje z wieloma instytucjami kultury i sztuki jako instruktor teatralny i reżyser. W swojej pracy wykorzystuje elementy improwizacji, dramy oraz narzędzia psychoterapeutyczne.

W 2016r. zaproszony przez Fundację Sztuka dla Ludzi do projektu „3.Kolej Na Książkę” w Gminie Przemęt do performatywnych działań aktorskich promujących czytelnictwo na obszarach wiejskich.

Wojciech Ligęza pisał przez całe życie o twórczości Wisławy Szymborskiej, przeprowadził z Nią rozmowę zatytułowaną Przepustowość owiec, bywał u Poetki, brał udział w słynnych loteryjkach, wygrał – oprócz innych fantów – monstrualnej długości jamnika z ceramiki, którego nazwał Wisław. Trasa jedynej wspólnej podroży z Noblistką wiodła z Krakowa do Łodzi – na jubileusz Carla Dedeciusa (i jakież to były po drodze rozmowy!). Prowadził seminarium magisterskie poświęcone pisarstwu Wisławy Szymborskiej, wygłaszał w rożnych latach wykłady monograficzne na ten temat. Książki oraz rozproszone szkice poświęcił tym wtajemniczeniom i wzruszeniom. Wymieńmy najważniejsze: O poezji Wisławy Szymborskiej. Świat w stanie korekty (2001, przekład nowej wersji na język angielski World under Revision, 2019), Bez rutyny. O poezji Wisławy Szymborskiej i Zbigniewa Herberta (2016, rzecz przełożona na język ukraiński i rosyjski), obszerny wstęp do Wyboru poezji Wisławy Szymborskiej w Bibliotece Narodowej (2016, seria I nr 327). Napisał również posłowie do wydanych w roku 2023 Wierszy wszystkich Wisławy Szymborskiej.

Wojciech Ligęza, ur. 1951 w Nowym Sączu, prof. zw. dr hab., historyk literatury, krytyk literacki, eseista, emerytowany profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 2015-2021 był kierownikiem Katedry Historii Literatury Polskiej XX Wieku na Wydziale Polonistyki UJ. Kierował się wówczas zasadą, by nie przeszkadzać kolegom w pracy i nie dręczyć bez wyraźniej potrzeby sprawozdawczością i wszelką biurokracją. Przez dwie kadencje (2008-2014) pełnił funkcję wiceprezesa krakowskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, a w innych latach wchodził w skład zarządu tejże wspólnoty. Należało go trzymać z dala od papierów, ergo zajmował się sprawami programowymi, prowadził liczne spotkania autorskie, wespół z Gabrielą Matuszek-Stec redaguje do dziś serię wydawniczą „Krakowska Biblioteka Stowarzyszenia Pisarzy Polskich”.

Usiłowania i działania Wojciecha Ligęzy docenione zostały ponad zasługę, bowiem otrzymał szereg nagród, w tym Nagrodę Ministra Edukacji Narodowej i Sportu, Nagrody Fundacji Władysława i Nelli Turzańskich (w Toronto), Nagrodę Literacką im. Franciszka Karpińskiego, Nagrody Literackiej Stowarzyszenia Pisarzy Polskich za Granicą (Londyn). Do tego jeszcze odznaczony został Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”, Medalem za Długoletnia Służbę. Od Prezydenta Krakowa otrzymał odznakę Honoris Gratia. Tak przedstawia się w skrócie wieloletnia służba.

ORGANIZATOR

…

Projekt PRZYRODA SIĘ NIE MYLI, ALE LUBI ŻARTY współfinansowano ze środków Narodowego Instytutu Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego w ramach Rządowego Programu Fundusz Inicjatyw Obywatelskich NOWEFIO na lata 2021-2030.

Projekt trzyletni na lata 2024 – 2026.

Wszystkie podejmowane przez Fundację Sztuka dla Ludzi działania odzwierciedlają jedynie opinię tejże organizacji i ich autora oraz NIW-CRSO nie jest odpowiedzialny za sposób wykorzystania zawartych w nich informacji.

PATRONI i PARTNERZY

Zespół Szkoła Podstawowai Przedszkole Samorządowe z Oddziałem Integracyjnym w Kaszczorze