Wiersz „JARMARK CUDÓW” Wisławy Szymborskiej – rzeźby o kształtach biomorficznych, ludzkich autorstwa artystki Dagmary Angier-Sroki (grupa inicjatywna). 

Wisława w olejnickich lasach lubiła zbierać grzyby- głównie borowiki. Zaprawiała je z panią Haliną Kwiasowską. Kornel był pasjonatem łowienia ryb. Każdy miał swoje zajęcie, ale zawsze byli razem, czy obok siebie. 

Wiersz ten zaświadcza o zachwycie, skupieniu uwagi Wisławy, o uważności w dostrzeganiu tego, co nas otacza. Szybki bieg życia, rutyna, przyzwyczajenia, odsuwają nas od zatrzymania się, zauważenia i zadumy, czy wręcz zachwytu. Cud istnienia wydarza się przez cały czas, nieustannie.  W zasięgu naszego wzroku wydarza się niezwykłość, coś niepowtarzalnego:

„Cud, tylko się rozejrzeć:

wszechobecny świat”.

A metafizyczny zachwyt, to co niepojęte, pochwala chociażby w ostatnich wersach wiersza: 

„co nie do pomyślenia

jest do pomyślenia.”

Przyczynkiem do realizacji form biomorficznych jako „grzybów” było grzybobranie. To żart i dialog Dagmary z Wisławą oraz odbiorcą prac usytuowanych w lesie.

Formy biomorficzne, ludzkie, na pograniczu prawdy nawiązują do grzybów i obiektów dotąd niewidzianych w lesie (aczkolwiek istnieją grzyby o kształtach rąk – a’la nieboszczyków, w kolorystyce odpowiedniej temu zdarzeniu).

Pięć kolorowych form wysokości ok. 70 cm każde, rozmieszczone w runie leśnym jak grzyby, w sosnowym lesie, przy widoku na jezioro, są próbą pytania o przyszłość, o to co kiedyś będzie. Czy jest to możliwe, aby takie „grzyby” rosły kiedyś w lasach? Koniec wiersza pozwala taką katastrofalną tezę wysunąć. I oto są, a przyszłość pokaże, czy faktycznie same wyrosną.

Angier-Sroka zastanawia się: co z plastikowymi śmieciami także spotykanymi w lasach?. One same nie znikną, są obce naturze. Tu foliowe opakowania zostały przetworzone i podniesione do rangi sztuki.

Prace częściowo wykonane z materiałów z odzysku (opakowania foliowe po przesyłkach kurierskich, chlebie jako konstrukcje) połączone z techniką naprawiania pojazdów wodnych (m.in.: żywice i szpachle poliestrowe, włókna szklane, lakiery).

Do obiektów dołączono wygrawerowany wiersz na czerwonej płycie plexi wraz z kodem QR.

Wiersz czyta aktor: Piotr Lizak